BEN ANNEYİM

Sahip olduğum ilk oda
Annemin karnıydı…
Yediğim ilk yemek,
Annemin sütüydü…
Üzerinde uyuduğum ilk,
Annemin ayaklarıydı…
Dinlediğim ilk şarkı,
Annemin ninnisiydi…
Kokladığım ilk koku,
Annemin teninin kokusuydu.
Okuduğum ilk kitap,
Annemin masallarıydı.
İlk sığınağım,
Annemin kucağıydı.
İlk öğretmenim annemdi.
İlk doktorum annemdi.
İlk arkadaşım annemdi.

Derler ki;
İlkler unutulmaz.
Ve anne;
Hepimizin hayatında
İlk ve unutulmaz kişidir.

AYRİN DARALI

Ben anneyim, hem de eşsiz bir meleğin annesiyim.
Meleğimden gönderdiği bu güzel şiirle başlamak istedim makaleme.
Toplum içinde çoğumuzun engelli anlamaz, duygularını ifade edemez gözüyle bakılan fakat duygularını öylesine güzel, öylesine yoğun, içten ve masum yaşayan bireyler. Sizlerle paylaştığım şiir sadece bir tanesi meleğimin gönderdiklerinin.
Başta aileleri olmak üzere, özel gereksinimli bireylere bakış açımızı değiştirmemiz gerekiyor çünkü onlar engelli değil, özel bireyler.
Duygularını gerektiği gibi yaşıyor ve anlıyorlar, bizlerden farklı olarak masumca yaşanan duygular onlarınki.
Fakat ifade etmekte zorlanıyorlar. Burada da onlara yardımcı olmak bizlere düşüyor; duygularını en kolay nasıl ifade edebilirler, anlatabiliriz.
Onlar bizler gibi yaşamıyor gibi görünebilir çünkü tabiri caizse bizler gibi kinci, art niyetli değiller, onlar hep iyiliğe programlılar. Rabbimin lütfuyla kalpleri tertemiz bireyler.
Yukarıda dediğim gibi, onlar engelli değil, özel bireyler, engel değiller bizim hayatımıza.
Engel dediğimiz, ilerlememizi önleyen, yolumuza çıkan olumsuzluklardır. Ailemizdeki ya da toplum içindeki özel bireyleri engelli göremeyiz, onlar bize engel değil, hediyedir.
“Engelli” kelimesi her zaman itici gelmiştir, kullanmaktan hep imtina etmişimdir.
Esas engelli özel bireyler değil, onların yollarına, önlerine set koyanlar, hatlarını zorlaştıranların yürekleridir. Engelli kelimesi en çok öyle insanlara yakışıyor, bizim masum yüreklilerimize değil.

Selma Erarslan Oşlu