KAPANMAYAN HESAP

Bir bitmedi mağduriyetiniz! Evet, bir bitmedi mağduriyetimiz. Keşke bitseydi. Sizin gibi bıkkınlıktan değil, tüm samimiyetimizle isterdik bitmesini ama bir bitmedi, niyeyse… Çünkü siz, 17 yaş “kız neşesi”ni çaldınız bizden, 18 yaş özgüvenini, 19 yaş kararlılığını, 20 yaş kariyer hayallerini, 21, 22… Onlar geri gelmiyor ki bitsin, bitmesi dilenenler…

Bir kazada ampute edilmiş bir organ yerine takılan protezi gösterip “İşte, var ya elin, kolun, gözün, ayağın…” diyorsunuz utanmadan. İlk gençlik yıllarının, lisenin, üniversitenin o en tatlı, en hoş anımsanacak günleri yerine bir kekremsi, bir buruk, bir küf kokulu hatıralar yumağı bıraktınız bizlere.

“Ah, 90’lar çok güzeldi, ne güzel eğlenirdik; konserler, neşe, cümbüş…” diyorsunuz ya hani, bizde o 90’lar “yasaklarla, faili meçhullerle, okul kapısında beklemelerle, ikna odalarıyla, haberlerde yuhalanmak, gazetelerde suçlanmakla” örüntülü bir keşmekeş sadece. İnsanın gençlik neşesini geri verebiliyor musunuz ki “Bir bitmedi!” diye çemkiriyorsunuz?

Hem suçlu hem güçlü olmak böyle bir şey demek ki! Şimdilerde kimsenin dilinden düşmüyor “çocukluk travmaları.” Ya siz ne travmalar bıraktınız, hiç haberiniz var mı? Bir bitmedi, değil mi? Evet, keşke bitseydi ama bir bitmedi. Bu dünyada da bitmeyeceğini çok iyi biliyoruz biz.

Ama orada, ötelerde, hesap gününde… Siz, Şubat zalimleri, bir kapı önünde zavallı bir halde, yalvaran bakışlarla kalakaldığınızda… İşte o zaman çare diye bu dünyada hayallerini, sevincini çalıp gururunu incittiğiniz o kızlara yönlendirileceksiniz. “Onlardan helallik alın, öyle gelin!” denilecek. Kapı önünde kalmak ne demek, anladığınızda biter mi?

Belki… Ama şimdi değil.

Haklarımız helal mi, derseniz; değil, asla değil. Çünkü siz hata etmediniz, zulmettiniz; zulümde ısrar ettiniz. Bu da yetmezmiş gibi utanmadan “Bir bitmedi!” diye pişkince alay ettiniz.

Bitmeyecek.

O ateş size değmeden bitmeyecek.

Bu hesap kapanmadı, burada kapanmayacak.

Gülcan Celayir