ÖLÜM İLE ANILMAK VE VAR OLMAK

İnsan yoğrulmaz ise hakikatler ile,

Savurmaz ise yalan yanlış söylemleri,

Dönmez ise kendi iç dünyasının yanıltmaz huzuruna,

Bulabilir mi ebedi saadeti vadeden, ebedi yaşamı?

Bulabilir mi yenilgisiz bir alemi?

Düşünebilir mi umut dolu bir ömrü?

İnsanoğlu nisyan ile anılır,

Nisyan ile var olur ve varlığı ebedi aleme değin son bulur,

Nisyan ile anılan insan, eder ise Yaratana isyan,

Bir nefes kadar kısa olan ömrü ebediyen bertaraf olur.

Aslına bakılır bir umut vadeder ölüm,

Hakikat ışığında ömür sürmüş ademoğluna,

Yanlış ile yoğrulmuş, bataklığa batmışçasına yalpalatılan,

Huzursuzluğun has sebebi olan dünyadan,

Ebedî aleme dönecek olmanın vermiş olduğu bir umut,

Sessizliğinde gizlidir vermiş olduğu huzur,

Her dinden, ırktan ve alemden canlıyı ayırt etmeden alır,

Kabul eder yanına, basar bağrına,

Yoldaşlık eder kıyamet anına değin konuğuna,

Tıpkı nicesini ağırladığı gibi izzetli toprağında,

Elbette bir gün ağırlayacaktır bizleri de yamacında.